นิราศบ้านเกิด (หนุ่มผู้ลาว สาวภูไท)ตอนที่ ๒
หนุ่มผู้ลาว สาวภูไท (ตอนที่๒)
ถึงเขตเมืองวาริช โอ้ดวงจิตคิดห่วงหา
มองรอบขอบทุ่งนา หลั่งน้ำตาสุดจาบัลย์
คะนึงถึงถิ่นเกิด แดนประเสริฐแสนสุขสันต์
เริงรื่นทุกคืนวัน แสนโศกศัลย์ที่จากมา
แลเห็นกลางทิวทุ่ง เห็นโคฝูงแลชาวนา
รีดนมได้ราคา เป็นสินค้าเลี้ยงชีวี
หมู่บ้านถิ่นภูไท สวยผ่องใสสง่าศรี
ติดแนวแถวคีรี วาริชนี้ถิ่นวัวนม
ปลูกหม่อนแลเลี้ยงไหม ทั้งพืชไร่สวนผสม
ภูผาป่าอุดม ช่างชวนชมภิรมย์ใจ
น้ำตกแก่งกุลา ลำนาวาธาราใส
ฉ่ำเย็นดวงฤทัย เอื่อยนองไหลไปตามธาร
อีกหนึ่งลำคงคา แม่อุราห้วยละหาน
ดั่งแดนทิพย์วิมาน พักยวดยานก่อนคลาไคล
ถึงวัดถ้ำมะเกลือ งามล้นเหลืออยู่กลางไพร
ผู้คนต่างกราบไหว้ ให้พ้นภัยคราเดินทาง
เลาะเลียบตามแนวเขา โอ้อกเราเศร้าไม่สร่าง
โดดเดี่ยวเปลี่ยวอ้างว้าง บนเส้นทางกลางดงดอน
เขตเขาลำเนาไม้ เห็นทิวไผ่แลสลอน
วิหคเคียงคู่จร บินไหวว่อนร่อนเข้ารัง
นึกน่านำตาตก อิจฉานกคู่เคหัง
แต่เราต้องจากรัง ด้วยวาดหวังการวิชา
มองดูนภาแจ้ง ผ่องสีแสงสุริยา
เมฆีล่องลอยฟ้า ชีวิตข้าดั่งเมฆินทร์
ดงบังคือชื่อบ้าน นามเรียกขานด่านผาหิน
ของป่าน่ายลยิน ล้วนของกินถิ่นไพรวัน
ดอกเลาเอามาถัก เอกลักษณ์ที่สร้างสรรค์
ประโยชน์มากอนันต์ เขาเรียกกันไม้กวาดเรือน
มากมวลผลผลา เหลือคณาหาใดเหมือน
คนขายชวนแวะเยือน ก่อนคราเคลื่อนจรจรัล
ไคลคลาถึงภูน้อย ค่อนเคลื่อนคล้อยไม่หุนหัน
เส้นทางดั่งเถาวัลย์ สุดจาบัลย์เมื่อยามจร
คะนึงถึงคนหลัง ตายายยังเคยสั่งสอน
พ่อแม่ผู้อาทร ประสาทพรก่อนอำลา
กาสรเขาไล่เลี้ยง มีนกเอี้ยงเคียงกายา
ตอฟางยังคู่นา โอ้อุราเปลี่ยวฤดี
สองแนวรอบแถวข้าง สองฝั่งทางต่างมาลี
หมู่บุปผาชาติมี มธุลีห์ว่อนเชยชม
นึกน่าอนิจจา ภุมราช่างสุขสม
แต่เราเศร้าระทม แสนโศกตรมระทวยกาย
นายเทอดพงษ์ นันทะมิตร สาขาวิชาภาษาไทย ชั้นปีที่ ๔ หมู่เรียนที่ ๒ รหัสนักศึกษา ๕๗๒๑๐๔๐๖๒๑๔
ความคิดเห็น
แสดงความคิดเห็น