นิราศบ้านเกิด (หนุ่มผู้ลาว สาวภูไท)
หนุ่มผู้ลาว สาวภูไท
กราบลาคุณบิดา แลมารดาผู้ผ่องศรี
นบนิ้วอัญชลี เอ่ยวจีขอพรชัย
กราบองค์พระเจดีย์ หลวงปู่ลีวัดเหวไห
เปรียบเป็นร่มโพธิ์ไทร ที่พึ่งใจของชาวบึง
เจดีย์ตั้งตระหง่าน ทั้งวิหารสวยสุดซึ้ง
คิดหวนชวนคะนึง ให้คิดถึงครั้งก่อนกาล
เมื่อครางานกฐิน คนทั่วถิ่นภูมิสถาน
ได้ร่วมบุญสุนทาน เต็มเนินลานพระเจดีย์
ถึงเขตเมืองสว่าง แสนอ้างว้างแลหมองศรี
คิดถึงชนนี ป่วนฤดีเปลี่ยวเอกา
เมื่อครั้งยังเยาว์วัย ยอดดวงใจเสน่หา
เกษมเปรมปรีดา ซื้อสินค้าให้ครบครัน
ผ่านเขตปราสาทขอม แสนตรมตรอมด้วยอาศัลย์
ต้องพรากห่างจากกัน เพราะลูกนั้นต้องร่ำเรียน
ยังด้อยวิชาการ การทำงานอ่านขีดเขียน
จะสู้ทนพากเพียร ตั้งใจเรียนเพียรวิชา
เห็นซากฐานปราสาท วางเกลื่อนกลาดกังขา
นึกน่าอนิจจา อัปสราเคยเรืองรอง
เฉกเช่นกับครานี้ ที่ชีวีมีหม่นหมอง
ต้องไกลจากพี่น้อง อีกเพื่อนผองร่วมเฮฮา
ชีวิตช่วงรันทด แสนกำสรดคิดห่วงหา
โอ้เมืองอัปสรา เหมือนจิตข้าที่พังลง
ถึงบ้านดงพระเจ้า ทุ่งนาข้าวชวนใหลหลง
เครื่องเผาจัดจำนง วางเรียงลงตรงหน้าชาน
พืชไร่วางขนัด สารพัดทั้งเปรี้ยวหวาน
ผ่านห้วงชลธาร ลำละหานเย็นฉ่ำใจ
ส่องดาวดูพราวพร่าง แลดาวหางกระจ่างใส
ครานี้สุดอาลัย ไร้ดาวใสส่องนภา
ผ่านหน้าวัดถ้ำพวง เส้นทางล่วงผ่านภูผา
ทิวเขาเนาพนา เคยสักการ์หลวงปู่วัน
สังเวยชนีย์ สถานที่ดั่งสวรรค์
สี่แห่งแสนสำคัญ อภิวันท์องค์สัมมา
ผันผ่านอุทยาน ห้วยลำธารด่านพฤกษา
ผาเหล็กศิขรา ล้วนนานาสัตว์ป่าไพร
แว่วเสียงสกุณา เปลี่ยวเอกาไร้ผ่องใส
คะนึงถึงดวงใจ โศกาลัยกลางดงดอน
จำต้องเหินห่างบ้าน แต่ดวงมานมิถ่านถอน
ยังรักยังอาวรณ์ ถึงมารดรแลบิดา
นายเทอดพงษ์ นันทะมิตร สาขาวิชาภาษาไทย ชั้นปีที่ ๔ หมู่เรียนที่ ๒ รหัสนักศึกษา ๕๗๒๑๐๔๐๖๒๑๔
ความคิดเห็น
แสดงความคิดเห็น